نام‌آوران خاموش؛ روایت‌هایی از زنان افغان که بی‌صدا جهان را تغییر می‌دهند

نویسنده زینت عزتی

در دل کوچه‌های کابل، پشت دیوارهای بلند بلخ، بازار های پُر رفت‌و‌آمد هرات، قریه های دور افتاده‌ی بدخشان، میان برق‌های گاه‌و‌بی‌گاه و صدای موترهای شهر، زنانی هستند که هر روز بی‌هیاهو بیدار می‌شوند، آستین بالا می‌زنند، و به زندگی برمی‌گردند نه برای شهرت، نه برای افتخار، صرفاً برای دوام—برای بودن. نه میزی برای سخنرانی دارند، نه کسی آنان را در قاب رسانه‌ها نشان می‌دهد، نه صدای‌شان در تحلیل‌های سیاسی شنیده می‌شود؛ اما اگر چشم و دل باز کنیم، هر کدام‌شان کتابی‌اند از مقاومت و داستانی‌اند از امید.

نبیلا غفاری، معلمی که نه تنها برای آگاهی و دانایی هم نوعان و هم‌وطنان‌اش تلاش کرده بل منحیث کارکن صحی نیز به بهترین نحو خودش را برای جامعه تقدیم کرد، وی در گفتگو با سیتی نیوز می گوید تعداد زیادی از زنان تحصیل کرده و آنانی‌‌که از تحصیل محروم شده اند امروزه کوشش دارند تا در تأمین خوراک و پوشاک برای خانواده، با همسران، برادران و پدران خود دوشادوش کار کنند.

نبیلا می‌افزاید مشکلات که همیشه سد راه او و هم نوعان‌اش بوده در شرایط فعلی به خطر مبدل شده و فقرفرهنگی و قیودات بیش از حد از طرف فامیل و اجتماع چالش بزرگِ برای انجام فعالیت‌های شان شده است.

به باور نبیلا محدودیت های شدید برای آموزش و کار زنان، محدودیت‌های اجتماعی و حقوقی (عدم حضور زنان در ورزشگاه‌ها، پارک‌ها…مکان های عمومی)، خشنونت‌های خانوادگی و اجتماعی، عدم دسترسی به خدمات بهداشتی، تبعیض و بی‌عدالتی… از مشکلات جدی، خصوصا در شرایط فعلی برای حضور فعال زنان در جامعه است.

او به عنوان پیام‌اش برای زنانی که در سکوت و بدون دیده شدن کار میکنند می‌گوید که “تلاش کنند و تلاش کنند و باز هم تلاش کنند گرچند امروز مجبور هستیم بدون دیده شدن و با سکوت کار کنیم چون شرایط برای زنی که کار میکند و در صحنه باشد عاری از خطر نیست و پر از اضطراب است ولی مهم اینست که کار کنند و اشتغال‌زایی داشته باشند یک روزی سکوت‌ها خواهد شکسته”.

به باور او ‘زنان وقتی از نگاه اقتصادی مستقل می‌شوند که خودشان پشت‌ِکار داشته باشند سعی و تلاش فردی یک زن برای مستقل شدن خیلی با ارزش است و زنی که پشت کار داشته باشد طبعن استقلال مالی نیز دارد و یک زن موفق و مثمر برای خودش و خانواده و جامعه می‌باشد.’

روایت زنان که نزدیک به فراموشی اند، روایت امید در میانه‌ی سختی است؛ روایتی که نسل‌های آینده باید آن را بشنوند تا بدانند در روزهایی که نام زندگی از لب‌ها می‌افتاد، زنانی بودند که همچنان آن را می‌ساختند.

این در حالیست که در شرایط فعلی نیاز زنان در جامعه بیشتر محسوس است و خواست بانوان افغان از امارت اسلامی تأمین حقوق زنان است.