زینت عزتی
در روزگاری که آموزش برای دختران در افغانستان به آرزویی خاموش بدل شده، هنوز زنانی هستند که با اراده و امید بلند، در برابر موج سنگین ممنوعیت‌ها ایستاده‌اند. از این میان زهرا قدمیار، دختر جوانی از میدان وردک، اکنون در کابل نه‌تنها تحصیل می‌کند، بلکه خود معلمی می‌کند؛ درسی برای زندگی می‌دهد و الهامی برای نسلی خاموش است.
زهرا قدمیار ساکن کابل و دانشجوی سمستر سوم به گونه آنلاین (مجازی) در دانشکده ژورنالیزم است که هم‌چنان برای ساختن آینده تلاش می‌کند که روایت وی از شوق معلمی تا ایستادگی در برابر رنج‌هاست.
بانو قدمیار در گفتکو با سیتی نیوز در مورد شخصیت خودش میگوید که «کاملاً شوق و علاقه‌ی شخصی بود که معلم باشم. بعد از فراغت از مکتب، خواستم مصروفیتی داشته باشم؛ هم کمک‌خرج خانه باشم و هم نیازهای خودم را تأمین کنم.»
وی زندگی را به مثابه‌ی یک جاده‌ی پُرفراز و نشیب می‌بیند؛ اما میگوید آنچه او را تا امروز نگه داشته، دو عنصر اساسی است: اراده و امید.
زهرا از وضعیت اقتصادی خانواده‌اش میگوید و این‌که اگرچه پدرش کار می‌کند، اما او نیز نقش پُررنگی در تأمین برخی نیازهای خانواده دارد «ای‌که بتوانی به کسی چیزی بیاموزی و دانش‌ات را منتقل کنی، خودش یک افتخار است.»
در شرایطی که جامعه مدام دیوار می‌کشد، زهرا باور دارد که نباید از مشکلات گریخت «راهش روبه‌رو شدن است، نه فرار. شاید شکست بخوریم، اما اگر تلاش کنیم، آن‌هم ارزش دارد.»
با تمام خستگی‌ها و ناامیدی‌هایی که گاهی به سراغش می‌آید، زهرا خودش را تشویق می‌کند و الگوی را که به خود تعیین کرده است، دنبال‌کننده‌اش است.
در کنار آن، حمایت خانواده‌اش، به‌ویژه پدر، انگیزه‌ی مضاعفی برایش شده است. زهرا خود را در موقعیتی نمی‌بیند که برای دیگر دختران نسخه بپیچد، اما با تمام وجود به قدرت درونی آنان ایمان دارد و میگوید «نمی‌گویم بیا مثل من باش. هر زنی قهرمان زندگی خودش است. ولی امید داشتن، رویا داشتن و دید مثبت، خودش موفقیت است.»
او تنها خواسته‌ای ساده، اما بنیادی دارد، حق آموزش و یادگیری و پیامی سرشار از انگیزه برای دخترانی که شاید جایی در خاموشی، دنبال راه‌اند «آرزو کن، رویا پرداز باش، امید داشته باش و غصه نخور. زندگی فقط یک‌بار است. خوب زندگی کن، لبخند بزن، چیزهایی را تجربه کن که نکرده‌ای. زندگی‌ات را خودت بساز، طوری که خودت می‌خواهی.»
زهرا قدمیار، یکی از هزاران زن افغانستان است که در تاریکی‌ها ندرخشید، بلکه روشن ماند. معلمی که در سکوت، فردا را می‌سازد؛ زنی که بدون هیاهو، الگویی برای نسل‌های پس از خود است.
